Παλιάτσοι του σύμπαντος.
Σε κόσμο άυλο τριγυρνάμε.
Μπλεγμένοι με χάρτινες κορδέλες,
πασαλειμμένοι με σκόνη από κάρβουνο και ξερά απομεινάρια μπογιάς.
Αραγε τα αστέρια μας θα φωτίσουν απόψε, καθώς σκαρφαλώνουμε καμαρωτοί
το τεντωμένο σχοινί του διαστήματος;
"Στο Άπειρο κι ακόμα παραπέρα"-
φράση δανεική από την παιδική ηλικία ενός ονείρου.
Κοιτάζοντας τα ξερά φύλλα στην άσφαλτο,
φανταζόμαστε από μέσα τους να ξεφυτρώνουν δέντρα δημιουργίας.
Ένα για κάθε παλιάτσο. Τα σπίτια μας.
Υστερα, μια βροχή κομητών έρχεται να ξεπλύνει τα δάκρυα από το πρόσωπό μας.
Με κεραυνούς στα χέρια κραυγάζει να βάλουμε γύρω τα θεμέλια του Τείχους.
Ένα Τείχος Τέχνης χτίζουμε, με φως και λιγοστό αέρα.
Ελευθερία- του νού και της έκφρασης- πλανεύτρα.
Χρόνια περιμέναμε το θαύμα.
Μέχρι που ένας πήδηξε απ' το σχοινί
και προσγειώθηκε στο άγραφο χαρτί της Μνήμης.
Τετράδιο παρελθοντικού χρόνου η Μνήμη.
Μα πάντοτε αφήνει λίγες σελίδες άγραφες για 'μας.
Το μέλλον γεμάτο αλλούτερους πλανήτες.
Καθένας με τη δική του φαντασία και χάρη.
Οσο αβίαστα βγαίνουν τούτες οι λέξεις,
έτσι αβίαστοι ξεφεύγουν οι αναστεναγμοί.
Μεγάλα "αχ" για αυτή τη ριμάδα εποχή που ζούμε.
Κι ακόμη πιο αναπάντητα "γιατί".
Ενας παλιάτσος μόνος κάνει τη διαφορά, μα
πολλοί μαζί κάνουν την αλήθεια.
Παράσταση κανονική.
Ενώσου κι εσύ.
Υστερα τρέξε παντού να διαδώσεις πως
εμείς προστατεύουμε την Τέχνη, όσο τη Γη.
Αλλάζει ο κόσμος, αρκεί ν 'αρχίζει από μέσα η αλλαγή.
Γι' αυτό κοιτάξου στον καθρέφτη, φόρα παπούτσια χωρίς κορδόνια
κι αναζήτα το "πολύ".
Θα τα καταφέρεις.
Comments