Άυλα όνειρα,
στον καταπράσινο κάμπο απλωμένα σαν ασπρόρουχα,
που ευφραίνονται από του ήλιου το φως.
Στον αέρα μυρωδιά από ρετσίνι δέντρου -πεύκο-
κι από φρεσκοψημένο ψωμί.
Οι παιδικές θύμησες μπλεγμένες με τα πρώτα βήματα της ξέφρενης ενήλικης ζωής, κάνουν παρέλαση μπροστά από την τεχνητή λίμνη.
Τι ωραία η Άνοιξη!
Ξεχύνει τα άνθη της με πολύχρωμη μπογιά πάνω στον καμβά της Φύσης.
Ύστερα με σπάτουλα προσεκτικά χτίζει την τεχνική της.
Ενας πίνακας όμορφων συναισθημάτων.
Οικογενειακή θαλπωρή, μια αγκαλιά στη γιαγιά, το γέλιο του παππού.
Χορός χαρούμενων βημάτων με τους γονείς.
Απαλά πατουσάκια σκύλου και γάτας.
Αλλά και κράτημα χεριού μιας φίλης παιδικής.
Εμβόλιο σωτηρίας -κατά πως λένε- η αγάπη.
Λίγες μέρες ξένοιαστες, ξεκούραστες από άγχη, στέκονται σημειωματάριο στην αδιάκοπη εναλλαγή των χρωματιστών συννέφων, που γράφουν συνεχώς τις λέξεις τους μέσα στο μυαλό μου.
Ιδέες νέες και παλιές.
Αλλοι τόσοι στόχοι, για ένα μέλλον που τρέφεται με όνειρα, συναντιούνται ξανά στο παιδικό δωμάτιο.
Ο τόπος μου.
Σύρθηκε μέσα από συμπληγάδες νερού και πόνου, για να φτάσει στο δικό του μαγικό προορισμό.
Επέλεξα να μη ζω πια εδώ, μα άφησα πίσω ένα κομμάτι μου,
για να γυρίζω πάντα να το βρω...
Kommentare